Na goed 2,5 maand komt er een eind aan ons verblijf in Portugal. Met gemengde gevoelens is de tijd aangebroken om door te gaan. Portugal heeft een ongekende indruk achter gelaten, ons een hond gegeven en meer dan één reden om ooit terug te komen. Vooraf wisten we dat Portugal waarschijnlijk een land is waar we ons thuis voelen, en dat vermoeden is uitgekomen. Damn Portugal, wat was je heerlijk! Gelukkig weet Noord-Spanje ons ook te pakken. De Spaanse fjorden staan garant voor een uniek landschap.
Nieuw-Zeeland heeft ons geleerd, fjorden zijn vet. Helemaal als de wegen dicht langs het water lopen. Na de eerste nacht aan het einde van het eerste fjord, de meest zuidelijke, worden we aan de kant gezet voor een politiecontrole. Het Nederlandse kenteken zorgt er waarschijnlijk voor dat de drugshond wordt ingezet, maar hij blijft rustig en na een kwartier mogen we de weg op met een duidelijk advies; drugs wordt hier in Spanje zwaar bestraft.
De roadtrip gaat verder met een stop in Combarro, waar eigenaardige huisjes een belangrijke attractie vormen. Het doel van de huisjes staat verstopt in een Spaans informatiebord. Ons vermoeden is dat ze dienen om vis te drogen. De weg volgt helaas niet altijd de kust, maar op de momenten dat hij dat wel doet zijn de uitzichten schitterend.
