Toen we uit Nederland vertrokken waren we met z'n tweetjes. Tijdens hike tochten en het leven op de weg begon het verlangen te groeien naar nieuw gezelschap in de vorm van een viervoeter. Hoe tof is het om samen met je hond rond te reizen? Daarnaast geeft zo'n beest ook structuur aan de dag en een hoop gezelligheid. Na een avond flink aan de vodka werd de beslissing genomen, we gaan een hond adopteren!
Nu horen we je denken, na een zuipavond hebben ze besloten om een hond te adopteren? Lekker doordacht plan! Het ligt net even genuanceerder, we hebben het er samen uiteraard een lange tijd over gehad. We zijn dingen gaan uitzoeken over het adopteren van een hond in Portugal en waar je rekening mee moet houden. En ja vodka heeft ons uiteindelijk het laatste zetje gegeven. We vonden een asiel in Portimão waar we de keuze vrij snel op Ninja lieten vallen.
Op de dag dat we Ninja meenamen kregen we te horen van enkele vrijwilligers in het asiel dat hij niet goed is met andere honden. In onze ogen (op dat moment) was hij vooral overenthousiast. Wat wil je, 1,5 jaar alleen in een hok, omringd door andere honden maar je kunt er niet mee spelen. Frustrerend, precies! Vol goede moed stapten wij met onze nieuwe vriend in de camper.
Eerlijk is eerlijk de eerste weken en misschien wel maanden waren intens. Ninja is een flinke jongen, onwijs lief maar erg sterk en hij was bang voor van alles. Hard blaffen en het achtervolgen van fietsers, hardlopers, motors en scooters. Maar vooral heel hard blaffen naar elke hond. Ninja maakte zich groot en liet zich horen terwijl de hond nog niet eens echt in de buurt van hem was. Achteraf door de hulp van een hondentrainster in Nederland kwamen we erachter dat Ninja vooral heel onzeker was. Hij wist niet hoe hij zich moest gedragen rondom een andere hond, mede doordat hij in het asiel was aangevallen. Dat resulteerde in een blijf uit mijn buurt angstreactie.
