-
De zon gaat onder, Pointe de Penhiranemptytextlline
Na de eerste stedentrip en het museumbezoek wordt het tijd om te doen waarvoor we gekomen zijn: de kust afzakken. We haken in bij Stella-Plage, onder Calais en net boven Berck. Vanaf hier zakken we af tot aan Étretat. De heerlijke uitzichten gepaard met de geur van vrijheid laat zien dat we de goede keuze hebben gemaakt om de kust op te zoeken.
Natuurlijk weten we dat we buiten het hoogseizoen reizen, deels is dat bewust zo gepland en deels omdat we niet eerder konden vertrekken. Aan de kust blijkt goed dat het hoogseizoen ook echt over is. Stella-Plage is rustig, uitgestorven is misschien een betere omschrijving. Op een enkel barretje na zitten alle luiken dicht. En niet alleen die op de boulevard, ook alle woningen zijn potdicht. Helaas hield dit niet direct in dat er dan ook echt niemand is en wij het strand voor ons alleen hebben. Maar op goede momenten komen we er bij in de buurt. Positief dus. Vanachter de duinen verkennen we de omgeving en het aanzicht op het strand geeft onze eerste ontmoeting met wilfdlife. Voor de kust zwemmen een paar zeehonden, maar deze verdwijnen even snel als ze gekomen zijn.
Na een paar dagen gehopt te hebben langs de kust bereiken we de eerste kliffen van Normandië. We besluiten voor een goede kennismaking te gaan: overnachten boven op de kliffen.
De camper is geparkeerd en al snel blijkt dat we de goed keuze hebben gemaakt. De uitzichten zijn geweldig, de zon schijnt dus wat kan er nog mis gaan?
Diezelfde avond wordt ons zijn ware gezicht getoond, de wind zet aan. De eerste gedachte is nog, ach die gaat straks wel liggen. Dat doet de wind toch meestal 's nachts? Aan het begin van de avond is de wind een mooi achtergrondgeluid. Maar al snel komen we erachter dat de wind niet gaat liggen en juist harder aantrekt. Het draaien van de windrichting zorgt ervoor dat het binnen in de camper aanvoelt of de camper wordt omgegooid. En dat in combinatie met het klapperen van de fietshoes zorgt ervoor dat we die nacht de diepe slaap niet vinden. Het mooie achtergrondgeluid transformeert in een constant getoeter in onze oren en wekt (vooral bij Lars) flinke irritatie op. De ochtend breekt aan en de weg vervolgd zich naar een veel te dure camping met beschutting, gelegen op 2,5 kilometer van de klif, om bij te komen van dit avontuur. Even geen wind. Het positieve aan dit alles is dat de camper zich fier staande heeft gehouden.
Na het bijkom nachtje en heerlijk gedoucht te hebben op de camping vervolgen we onze weg. Om de zoveel kilometer doemt er een dorpje op, ingebouwd tussen de kliffen. Soms met een prachtig strand en een geschiedenis met bekende schilders. We trekken af en toe ook het binnenland in om een nieuwe dosis woohaah op te doen. Bijvoorbeeld bij Chateau Cany, een prachtig kasteel (helaas gesloten op het moment dat we er waren) met een even mooi aangelegde tuin.
