Terug aan de kust verwonderen we ons aan het getijdenverschil dat er in Bretagne te vinden is. Hele baaien veranderen onherkenbaar in wat zich het beste laat omschrijven als maanlandschappen. Maar Frankrijk laat ook een ander gezicht zien, dat van een camperhater. Willen we ons aan de regels houden dan mag er langs de kust nergens geparkeerd worden. Niet eens voor een uurtje om de omgeving te verkennen.

Op en top Nederlands naar Cap Fréhel

Bij Cap Fréhel begint, de Cote Granit Rose (daarnaast is de Cap een geweldig uitzichtpunt). Zoals de naam doet vermoeden, kleurt aan de Cote Granit Rose het graniet ofwel gesteente roze. Van uitzichten krijg je nooit genoeg dus zetten we koers richting Cap Fréhel . Aangekomen bij de bestemming staat er een gek bordje; peage. Nu is dit niet onbekend van de snelwegen maar hier, met nog maar 500 meter te gaan? Een bord geeft uitleg, er moet worden betaald om te parkeren. €4,- voor campers. De Nederlander in ons komt naar boven, onzin we gaan niet betalen. Iets terug ligt Fort la Latte, het is zonde om niet naar beide te gaan en daar is parkeren gratis. Succes!

Tip: Het is betaald parkeren bij Cap Fréhel . Bij Fort la Latte is het gratis, ben je net als wijŒ van plan om de wandeling tussen de twee te lopen dan is het slim om te parkeren bij Fort la Latte.

De wandeling

Een wandelroute van ongeveer anderhalf uur loopt boven de kust langs naar Cap Fréhel of andersom naar Fort la Latte. De wandeling is fantastisch. Even geen bebouwing, puur natuur en rust. Het voelt aan alsof we niet in Frankrijk zijn, maar in Australië of Nieuw-Zeeland.
BijŒ Fort la Latte start de wandeling in de bossen die snel veranderen in een soort heidevelden. Verdorde varens kleuren het landschap bruin, afgewisseld door een groene struik met stekels en kleine gele bloemetjes. Met de smaragdgroene zee op de voorgrond komt Cap Fréhel steeds dichterbij terwijl Fort la Latte met elke stap die we zetten transformeert in een schitterend uitzicht. De heide maakt plaats voor rotsen. Rotsen die eerst bruin van kleur zijn, kleuren steeds meer roze hoe dichter we bij Cap Fréhel komen. Helaas is het uitzicht richting het zuiden voor ons van korte duur, donkere grijze wolken zetten op. De wandeling terug duurt plots maar een uur.

Camperhaters aan de Cote Granit Rose

Opgefrist vervolgen we onze weg langs de kust om ‘s morgensŒ een schouwspel van het getij te aanschouwen. Ditmaal in Pleubian, Port de Beni.

De route gaat verder richting het officieel aangeduide Cote Granit Rose. Reikhalzend kijken we uit naar de rotsen en hun kleur, als Cap Fréhel al roze kleurde hoe roze zal het hier dan zijn? Maar dan komt er een kink in de kabel, ze willen hier niet dat we versteld komen te staan van de kleur van de rotsen. Elk plaatsje dat we aandoen wordt gesierd door borden verboden te parkeren voor campers. En dat door het hele dorp. Niet één plek waar het wel mag, waar je de camper parkeert om een wandeling te maken of wat dan ook. We begrijpen dat het irritant is, helemaal als je ziet hoe die Fransen hun campers af en toe parkeren (hierover een andere keer meer). Of dat je niet wilt dat campers daar overnachten. Maar geen, nul, nada parkeerplaatsen voor campers is bloedirritant. Uiteindelijk negeren we de regels om toch nog iets mee te pakken van die roze rotsen. Het kan komen door de opgebouwde ergernis, maar zo indrukwekkend waren de rotsen niet. Een andere kleur, zeker. Maar roze, misschien een beetje. Als de zon er goed op staat. Snel rijden we door tot een strand waar wel geparkeerd mag worden, daar blijven we overnachten. Ons humeur klaart op door een waanzinnige oranje, paarse avondlucht.