Al goed 30 dagen onderweg, maar hemelsbreed nog steeds maar een paar uur rijden (niet met de camper) van Nederland verwijderd. Zo voelt het hier gelukkig totaal niet. De rotskust van Bretagne laat even de plek op de kaart en het besef van tijd doen vergeten.
Na enkele dagen vervelend weer komt precies op het juiste moment de zon door. In het weekeind, het lijkt of de Fransen een afspraak hebben gemaakt; doordeweeks mag het weer doen wat het wil, maar in het weekeind moet de zon schijnen. Hierdoor hoeven we geen overhaaste beslissingen te maken om uit het regengebied te komen, en dat is maar goed ook. Want dit gebied zorgt ervoor dat we vergeten dat Nederland nog maar 500 kilometer van ons vandaan is.
De ongeschreven regel is dat we een land pas echt goed hebben gezien als we de (natuurlijke) grenzen hebben verkend. Zo komen we uit bij Pointe de Penhir. Een stuk land dat net even verder de Atlantische Oceaan insteekt, maar net niet ver genoeg om het meest westelijke punt van Frankrijk te zijn. Tijdens de weg ernaartoe verandert het landschap. Waar bij de indrukwekkende (maar gesloten) graftombe van Morlaix (Cairn de Barnenez) de menselijke hand nog duidelijk is te zien, vervaagd deze steeds meer. Tot op het moment dat die compleet verdwenen lijkt te zijn op ongeveer 30 kilometer voor Pointe de Penhir. De aantrekkingskracht van de bossen is haast niet te weerstaan, maar de ondergaande zon stopt helaas niet.
Plots duikt de menselijke hand weer op, maar op een goede manier. Een brug toont de vallei zonder hem te storen. Na enkele kilometers wordt de invloed nog sterker, dorpen doemen op. Eenmaal het laatste dorp achter ons gelaten dringt het landschap weer binnen. Doordat Pointe de Penhir niet het westelijkste punt is, is er iets om naar te kijken: het meest westelijke punt van Frankrijk. De rotsformaties schitteren in de ondergaande zon. Starend met een biertje in de hand voelt het alsof we alleen zijn, maar dat blijkt onmogelijk in het weekeind.
