Dat Frankrijk meer is dan een zonbestemming ervaren we in Normandië. Hier vonden de landingen van D-Day plaats en worden ze tot op de dag van vandaag levend gehouden. In een tweeluik beschrijven we onze geschiedenisles langs enkele van de ‘hoogtepunten‘. Het eerste deel van dit tweeluik vind je hier.
Omaha Beach
We parkeren de camper nog net niet op het strand. Het heeft even tijd nodig maar dan komt het besef. Hier hebben de Amerikanen zich bijna kapot gevochten tegen de Duitsers. Daar boven op die heuvels waren ze ingegraven, alles afgesloten zodat ze bijna geen kant op konden. De beelden van The Longest Day en Saving Private Ryan komen naar boven. Hier kenden de Amerikanen de grootste verliezen, hier is D-Day bijna mislukt.
Op het monument na herinnert er niet veel aan die dag. Stond het monument er niet dan was dit een vredige badplaats, het strand is er perfect voor. Misschien is dat het ook in de zomer, maar ook daar is nu geen spoor van te bekennen.
Amerikaanse begraafplaats
De Amerikaanse begraafplaats ligt net achter Omaha Beach. Niet gek gezien de vele soldaten die hier hun dood hebben gevonden. Wat onwetend lopen we het terrein op. Zonder verwachtingen, alleen met de wetenschap dat hier de eerste en laatste scenes van de film Saving Private Ryan zijn opgenomen. Via de borden wordt het bestaan van het visitor centre duidelijk. De entree is niets speciaals, en bijna besluiten we om door te lopen richting de graven. Maar onder het mom van even kijken kan geen kwaad lopen we toch een verdieping lager. Dat blijkt een uitstekende keuze. Het visitor centre huist een klein museum dat enkele aspecten van de Tweede Wereldoorlog tot in detail in kaart brengt. Overzichtelijk zonder er te diep op in te gaan. Met een tijdlijn wordt de complete oorlog weergegeven, van het aan de macht komen van Hitler tot aan zijn zelfmoord. Daarnaast staan de statistieken centraal, de aantallen mijnen, bunkers, tanks, etc. Er wordt afgesloten met, hoe kan het ook anders, het waargebeurde verhaal van Saving Private Ryan.
Tip: Vooral als je niet te diep in de oorlog wilt duiken, is dit de ideale plek om te bezoeken. De informatie is compact maar compleet. Zonder extra’s. We hebben meerdere musea bezocht en dit gratis visitor centre vinden wij de beste.
Met een opgefrist geheugen lopen we door richting de graven. Tienduizend Amerikaanse soldaten worden hier herdacht. Zij hebben op een steenworp afstand hun leven gegeven voor de vrijheid van Europa. Een indrukwekkend aanzicht en stilletjes wandelen we tussen de witte kruizen door.
Wij Reizen In Frankrijk
Frankrijk is een populair vakantieland, waar je kunt blijven reizen. In de ruim vijf maanden die wij door Frankrijk reizen hebben we veel diversiteit gezien. Blijf niet hangen in het stereotype Frankrijk, maar ontdek het meer via onze tips & tricks. Haal alles uit jouw tijd in Frankrijk!
Lars, Dasja & Ninja reizen in Brutus (camper) over de wereld. We laten je graag meegenieten maar helpen je nog liever verder met jouw reisvoorbereiding. Volg onze sociale kanalen, het blog of schrijf je in voor de nieuwsbrief.
Pointe du Hoc
Via een brochure van het Office du Toerisme worden we gewezen op Pointe du Hoc. Op de overal opduikende bunkers na zijn er nog maar weinig sporen van de oorlog te zien. Logisch, daar wil je natuurlijk niet te lang aan herinnerd worden.
Maar voor onze generatie is het soms lastig een beeld te schetsen van hoe het tijdens de oorlog geweest is. Pointe du Hoc is een stuk land dat intact is gebleven na de oorlog. De sporen van het gevecht zijn hier nog zichtbaar. Dit stukje land was een strategisch punt voor de Duitsers, vanaf hier konden twee van de Amerikaanse landingsstranden worden beschoten. De vele bunkers en kanonnen zijn hier het bewijs van. Reden genoeg om juist dit punt als eerste uit te schakelen.
In de vijf dagen voorafgaand aan D-Day is Pointe de Hoc gebombardeerd, vanuit de lucht en vanaf zee. De kraters die deze bombardementen hebben achtergelaten, zijn nog goed te zien. Sommige drie meter diep en vijf meter breed. Een enkele bunker is nog intact, van andere liggen de brokstukken er nog. Maar vijf dagen bombarderen bleek niet voldoende. Om er zeker van te zijn dat de Duitsers hun tactische positie kwijt waren, moesten grondtroepen ervoor zorgen dat Pointe de Hoc uitgeschakeld zou blijven. Dit is niet zonder slag of stoot gegaan. Via touwen, omhoog geschoten met haken, zijn de soldaten omhoog geklommen om de laatste Duitsers te verdrijven en ervoor te zorgen dat Pointe du Hoc niet meer in Duitse handen zou vallen.
Duitse begraafplaats La Cambe
Naast de vele Engelse en Amerikaanse begraafplaatsen die in Frankrijk te vinden zijn kom je af en toe een Duitse begraafplaats (Cimetière Militaire Allemand) tegen. Nabij La Cambe ligt de grootste van Frankrijk. Meer dan 20.000 Duitsers liggen hier begraven. Er waren niet alleen maar verliezen aan de kant van de geallieerden. De soberheid kenmerkt de begraafplaats. Geen heldenverhalen of vertellingen van hoe het verloop is gegaan. Er wordt slechts stilgestaan bij het verlies van de soldaten, die niet allemaal gekozen hebben voor de oorlog, en vrijheid. Vrijheid wordt misschien zelfs wel gepredikt. Dit kan natuurlijk ook niet anders, maar het geeft wel een andere kijk op de manier waarop we gedenken.
Saint Mere Eglise
We sluiten onze geschiedenisles over de Tweede Wereldoorlog af met een knipoog naar The Longest Day. Niet geheel volgens planning zijn de eerste parachutisten geland in Saint Mere Eglise. De stelling, dat is vervelend landen midden in een dorp was voor deze situatie een understatement. Het toeval wil dat er juist die nacht een huis midden in het dorp in brand staat. Vanaf de waterpomp vormen de dorpsbewoners een keten om het vuur te blussen. Een nog groter toeval was dat juist die dag de Duitsers het dorp hadden overgenomen. Al die Duitsers waren aan het helpen bij het blussen van de brand. Het was dus prijsschieten. Zoals in de film is te zien, de vraag blijft hangen of het waar gebeurd is, blijft één van de parachutisten met zijn parachute aan de kerktoren hangen. Om de gedachte aan deze dag in ere te houden hangt er nu nog steeds een parachute aan de kerktoren. Speciaal is het niet, maar een prima einde voor onze geschiedenisles. Voor nu hebben we genoeg geweld, graven en musea gezien. Op naar de natuur en rust!
