De Spaanse kust is niet echt overtuigend. Ondanks dat het nog flink wat kilometers (477 km) zijn naar de Algarve, is dit het doel om kerst te vieren. Iedereen is lyrisch over de Algarve. En oh my.. wij nu ook! Westelijk van Albufeira slaan we kamp op bij Praia Marinha, wildkamperen op de kliffen, perfect. Opstaan met gruwelijke uitzichten en lijpe stranden op een paar minuten lopen. Voor ons de ideale kerst.
Vanaf Cordoba is het niet in een dag te rijden naar de Algarve dus is Matalascanas de tussenstop. Een dorpje gelegen aan de Spaanse kust en aan het begin van een Nationaal park. Het grote strand staat vol met vissers maar voor ons is vooral het slapen op het geluid van de zee genieten. Veel van het dorpje, wat op de Michelinkaart als bezienswaardigheid staat aangegeven, en het Nationaal park zien we niet. Maar genoeg indrukken die ons vertellen om hier nog eens terug te komen. Op weg naar Marokko, of van Marokko weer terug naar Portugal misschien?
Het is nog 253 kilometer van Matalascanas naar de kerstbestemming in de Algarve; Praia Marinha. Er moeten een aantal huishoudelijke zaken worden gedaan dus een combinatie rit ligt voor de hand. Helaas pakt dit anders uit, het wassen van de camper is snel gebeurd. Het lozen van het vuilwater en bijtanken van schoonwater is iets lastiger. Maar net over de grens zo gefixt. Het zoeken naar een wasserette is hopeloos. Waar in Frankrijk vele mogelijkheden zijn en wasserettes goed vindbaar is dat in Spanje en Portugal niet. De dag vliegt voorbij en de kerstinkopen zijn ook nog niet in huis. De zoektocht naar een wasserette laten we voor wat het is, dan maar met de hand.
Doordat de huishoudelijke zaken ons bezighouden vallen de borden bij de grens langs de snelweg totaal niet op. Elektronische tol, radarapparatuur, informatie voor toeristen? Geen idee, als het belangrijk is staat het toch nog duidelijker op de borden? Daarbij staat tolwegen vermijden aan op de navigatie en rijden we door naar de supermarkt, halen voor een week eten en vervolgen rond half zes onze weg. Oeps, een uur tijdsverschil, het is dus eigenlijk half zeven. De weg is slecht en nog anderhalf uur op dit soort weggetjes wordt killing. Dus tol betalen en lekker doorrijden, hier begint het avontuur. Waar wij tolpoortjes verwachten zoals die in Frankrijk en Spanje, hangen er in Portugal camera's boven de weg en scannen ze het nummerbord. Met nergens een mogelijkheid om je daarvoor aan te melden behalve aan de grens. De volgende dag komen we achter de eventuele gevolgen; een boete van tien keer het tolbedrag! Na wat research en telefonisch contact is het opgelost, een prepaid tolkaart waar de ingangsdatum met een dag is aangepast.
