Meer dan een jaar zat de oversteek naar Noord-Afrika en dan specifiek Marokko in ons hoofd. Eigenlijk was het de bedoeling om vorig jaar rond deze periode de oversteek te maken. Maar toen kwam Ninja om de hoek kijken, nu is het dan eindelijk zo ver. We zijn op dit moment een week in Marokko en tot nu toe is het alles waar we op hoopten en zelfs nog meer. Eindelijk staat ons huisje midden in een compleet andere cultuur dan die we in Europa kennen, en het bevalt goed! De Marokkanen zijn zo vriendelijk, maken graag een praatje en het eten is te lekker. Als alles zo is als deze eerste indruk dan houden wij het nog wel tweeënhalve maand uit. Hier lees je een opsomming van wat wij in onze eerste week tegen zijn gekomen en waarom we nu al lyrisch zijn over Marokko.
Na aankomst met de ferry gaat het contact met de Marokkaanse douaniers nog wat moeizaam, ze kijken streng en vriendelijk zijn ze niet te noemen. Nu is dit waarschijnlijk een eigenschap van douaniers maar op dat moment hoop je vooral dat niet elke Marokkaan zo is. En gelukkig, de normale Marokkaan is het tegenovergestelde van de persoon die zijn grenzen bewaakt. Zodra we een paar kilometer van de haven verwijderd zijn worden we begroet door vriendelijk zwaaiende mensen, langs de kant van de weg of door de mensen in inhalende auto's. Maar ook in onze eerste stop Asilah is iedereen vrolijk en zo aardig dat de meeste Europeanen er achterdochtig van worden. Wanneer je dat naast je neer weet te leggen dan gebeuren de mooiste dingen. Zo zitten we de eerste dag al aan de thee te praten over politiek, toeristen en al het mooie van Marokko met een kerel die we op straat tegenkomen. En hij is niet de eerste die een ongedwongen gesprekje aanknoopt. Natuurlijk sommigen proberen je op die manier hun winkeltje in te praten maar als je vriendelijk zegt dat je geen interesse hebt is vaak alles oké. Helemaal mooi is het trouwens als je probeert Arabisch te praten, al is het maar hallo (salam aleikum) of bedankt (shokran).
Wij zijn absoluut geen fan van de Italiaanse wegen, welke vol met gaten zaten, maar in Italië zeiden we tegen elkaar: "In Marokko is het vast nog erger, maar daar verwacht je het. Niet hier in Italië." Wat blijkt, we hadden het goed mis! De wegen hier zijn (veel) beter. Natuurlijk er zitten ook erg slechte wegen tussen, maar dat zijn dan de achteraf weggetjes die we bewust kiezen. De tol- en hoofdwegen zijn perfect met hier en daar een kuil die makkelijk te ontwijken is.
Wat helaas wel het geval is, is dat er overal afval ligt. Langs de weg, op braakliggende terreinen en langs het strand. Van plastic flessen tot schoenen maar vooral heel veel glasscherven, gek genoeg van (Heineken) bierflesjes. Dit doet wat met een eerste indruk, maar als je het in perspectief plaatst is het zo gek nog niet. Marokko is sterk in ontwikkeling, en het milieu staat helaas nog niet hoog op de agenda. Om de vergelijking weer met Italië te maken als je ziet wat we daar langs de weg hebben zien liggen en op de stranden, dan valt het hier wel mee. Het is wel een gek gezicht, want de Marokkanen komen graag op hun stranden en zitten 's avonds nog even buiten. Maar dat doen ze dus tussen het afval.
