De ferry van Wellington naar Picton is heerlijk en ontspannen. De laatste uren gaan door de Marlborough Sounds. Met om elke bocht een nieuw uitzicht blijven we maar foto's maken. De een nog mooier dan de ander zo zeggen we tegen onszelf. Eenmaal aangekomen in Picton rijden we de ferry af en kijken rond in het kleine maar pittoreske stadje. Na het halen van wat boodschappen rijden we direct door naar het Abel Tasman National Park om daar een paar goede hikes te maken.
Tip: Internetten kan in Picton gratis bij de bibliotheek. Met je eigen telefoon, laptop of tablet maar je kunt ook een PC reserveren.
Nelson is de laatste grotere stad voor het Abel Tasman National park. We schieten hier nog even snel een i-Centre in voor de laatste informatie over wandelroutes en weersverwachtingen. We rijden tot de Canaan Downs, aan de rand van het park, om vanaf daar de volgende ochtend onze hike te starten. Onderweg zijn enkele mooie uitkijkpunten en het is dan ook aan te raden hier af en toe eens te stoppen!
Als we wakker worden tussen een groep schuilende schapen weten we dat dit niet de dag wordt waar we op hadden gehoopt. Het weer is omgeslagen en het regent flink. Dit hadden we niet verwacht toen we in Nelson keken naar de weersverwachtingen. Maar het weer kan dus ook hier snel omslaan. We zijn van plan om een hike te maken met als einddoel een prachtig zicht op de Farewell Spit. Dit is dee grootste zandbank ter wereld (26 km). Helaas er hangt te veel mist om ook maar een glimp op te kunnen vangen. Na een wandeling van 5 uur zijn we meer dan doorweekt, thuiskomen in de bus heeft nog nooit zo fijn gevoeld.
Als we 's avonds de kaart eens goed bekijken hadden we onze keuze beter moeten afwegen. Door de aanhoudende regen besluiten we terug te gaan maar dit moet helaas via dezelfde route. In plaats van een goede ronde rijden we nu een gedeelte dubbel. Maar eenmaal aangekomen in de Marlborough Sounds is het weer heerlijk opgeklaard. Gelukkig, het is toch niet voor niets geweest.
